تکان داده‌ست فریاد گلویت، خواب دنیا را           به خونت هدیه دادی بر جهانِ مُرده، احیا را

چنان قلب زمین را بر تپش انداختی شاید           میان آهِ خود داری نفـس‌های مسـیحـا را

فلسطینم! به خاک افتادی اما شور اعجازت           به خود آورده حتی ساحرانِ قوم موسی را

و لا تَحزَنْ و لا تَحزَنْ! مترس ای جانِ خونین‌تن!           که بشکافد عصایش بار دیگر موج دریا را

زمینِ غزه از خون شهیدان آب می‌نوشد           به یاد آورده‌ای تاریخِ «صبرا» و «شتیلا» را

ولی سوگند بر «تین» و، ولی سوگند بر «زیتون»           که می‌سازند این خون‌گریه‌ها، لبخندِ فردا را

ببار ای آسمان! بر تارهای عنکبوت امشب           مهیا کن برای حضرتش صحن مصلّی را

کسی می‌آید و در مسجدت تکبیر می‌گوید           ربیع الآخری می‌آورد طوفان الاقصی را

پریشان‌حال از این جغـرافیای نامسلمانم           کسی تا مسجد الاقصایِ خونین می‌بَرَد مارا؟!